Maar willen ouders dit echt? Of is het stiekem het alom aanwezige bedrijfsleven dat er stevig van baalt dat hun werknemers (lees: betaalde slaven) steeds maar zeuren dat ze vrij moeten hebben voor die eeuwige, zwaar overgewaardeerde en volstrekt overbodige zorgtaken. Het idee dat een ziek kind belangrijker zou zijn dan, bij voorbeeld, die vergadering nummer 33 over hoe het personeel gemotiveerder te krijgen want het lijkt wel alsof het dwingend opzadelen met al dan niet betaald extra werk niet helemaal goed valt. Als dus alle scholen voortaan het voorbeeld van het particulier onderwijs gaan volgen, waarbij we schooldagen van 8 tot 6 hebben, in de weekenden de leerlingen van 9 tot 12 terug laten komen omdat ze brutaal zijn geweest en er na een aantal jaren ineens ook nog een diploma wordt afgegeven dan hebben we het ideale ‘leefmodel voor de onmisbare executive met kinderen’. Krijgen al die managers eindelijk de kans om te doen waar alles om draait: allemaal terug de tredmolen in om geld te verdienen, collectief ons hoogste doel!

Laat ik dan gelijk nog maar even dit kleine, bescheiden ideetje lanceren, dan kan dat in een tegenreactie ook gelijk afgeschoten worden: als we voortaan eens alle gesprekken van ouders met lesgevers over de resultaten van het eigen kroost binnen de officiële kantooruren (9 tot 5) houden, in plaats van in de privé-tijd, ’s avonds, van de lesgevers (u weet wel, die luie uitvreters die ’s middags al helemaal klaar zijn met werken, die het allemaal niet zo goed snappen en die de hele godganse tijd met vakantie zijn, danwel weer een studiemiddag hebben. Maar wel de hele tijd zeuren, he!), dan laat je zien als maatschappij en bedrijfsleven dat je snapt dat kwaliteit beter is dan kwantiteit. Dat het niet gaat om hoeveel uren je iets doet maar wat de kwaliteit is van wat je in die tijd doet. En dat werknemers geen tweedimensionale poppetjes zijn maar mensen met een heel leven, met familie om zich heen, die meer eisen aan zich gesteld voelen dan alleen de heilige wensen en oprispingen van de manager van het moment.

Volgens mij moeten alle managers in het bedrijfsleven maar eens een keer op de cursus: “Hoe ga ik verantwoord om met mensen, mijn familie en mijn leefomgeving”. Ik ben het collegedictaat al aan het printen.