Een school heden ten dage lijkt erg op een bedrijf. Je moet stressbestendig zijn, maar ook flexibel, intern sterk gemotiveerd en multitaskend door het leven gaan. Efficiency en resultaten zijn belangrijk; ouders en de onderwijsinspectie kijken mee dus van beginnende docenten wordt hetzelfde verwacht als van ervaren krachten. En dat kan niet.
Uit ervaring weet ik dat je als beginnend docent nog geen oog hebt voor alle valkuilen en ook al heb je 90% op de rit; die laatste tien kunnen je toch afbreken want het is alles of niets. Dat kan je dus ook later parten gaan spelen, als je thuissituatie je aandacht afleidt. Net als bij topsport is dat eigenlijk niet mogelijk; alle ballen moeten in de lucht blijven. Door jou.
Nu is het onderwijs zo extreem efficiënt ingericht dat als alles goed loopt je heel veel kunt doen en bereiken in korte tijd, de pieken zijn dan net te overleven en het werk beloont zichzelf. Maar bij de eerste kink in de kabel kan het allemaal gillend fout lopen en iedereen binnen de totale beroepspopulatie in een school loopt kans tot wegwerpartikel te worden gereduceerd. Daardoor heeft Nederland inmiddels een heel reservoir aan “opgebruikte” docenten, OOP’ers (onderwijs ondersteunend personeel) en directeuren die niet meer terug willen. Maar dat geeft niet, want de rijen nieuwe krachten staan voor de deur te vechten om erin te mogen. Maar niet heus. Dus terwijl er steeds wordt nagedacht over grotere klassen, minder lestijd, docenten meer verschillende vakken laten geven en meer van die onzinmaatregelen die het probleem alleen maar verplaatsen (naar andere vakken of de toekomst) moeten we eens kijken naar wat we allemaal achteloos weggooien. Dringt het nu dan eindelijk door dat efficiency in het onderwijs, door het meten van de verkeerde zaken, de verkeerde resultaten worden bereikt (zoals de huidige lerarentekorten)? Kinderen gaan niet intern gemotiveerder worden van nog meer toetsen. Leerlingen die niet in het moderne onderwijssjabloon passen vallen uit, daar hebben we nog steeds bijna niks voor.
Montessori-onderwijs, technasia, tweetalig onderwijs enz. doen allemaal pogingen om meer leerlingen meer te motiveren met nog meer flexibiliteit. Maar waar discussiëren we over? Moet zo’n dubieus geleid islamschooltje gedoogd worden of niet. Laten we ons gaan focussen op betere opleidingen voor po-personeel, betere zorg voor docenten met problemen en meer uitdagend onderwijs, zelfs als dat extra geld gaat kosten. Want dat geld is er wel, het zal zichzelf ook terugbetalen, maar dan moet je wel een langetermijnvisie hebben. En daar ontbreekt het dus aan.
Daarom: op naar Den Haag op 6 november!
