“Beschouwde” in de verleden tijd, want het interview met juriste Machteld Zee in de bijlage letter & geest van Trouw van 22 oktober 2016 ‘Ban de shariarechtbank’ gaf me koude rillingen toen ik het las. Koude rillingen van afschuw, maar ook van angst die raakt aan angst voor verlies van persoonlijk lijfsbehoud. God bewaar dat ik onder het shariarecht zou komen te vallen. Dan zou ik mij dus door mijn partners moeten laten mishandelen, geheel wettig, en moet ik toestemming van die abuser hebben om van hem te kunnen scheiden en moet ik ook nog aan zijn sexuele wensen voldoen zolang er geen scheiding is uitgesproken. Als dat ook al in Nederland mag, waar kan je als vrouw dan nog naar toe?! Ik krijg het alweer koud.
Ik verklaar mijn reactie uit de beschreven extreme en mensonterende rechteloosheid van vrouwen binnen de sharia-rechtspraak en de geopperde mogelijkheid dat die ook hier in Nederland dreigt te komen. Want er zijn in Nederland mensen die daar, vermoedelijk uit onwetendheid?, voor pleiten. Als je onze populistische politieke schreeuwers flink wind mee wil geven moet je vooral voorstellen om het shariarecht wettig in Nederland te maken. Het ware kwaad zit niet eens (wel bijna) in de dubbele moraal met zijn afschuwelijke, gewelddadige excessen tegen vrouwen, maar juist in onwetendheid en gebrek aan kennis en informatie. Als een geciviliseerd land als Nederland, met zijn buitengewoon belangrijke recht op meningsuiting, al niet in staat blijkt om relevante informatie in het publieke domein neer te zetten, waar stevenen we dan met z’n allen op af? Miscommunicatie over kwesties die aan de kern van de menselijkheid raken mogen gewoon niet mogelijk zijn, maar zijn daarentegen juist aan de orde van de dag.
Rationeel gesproken ben ik er niet bang voor dat we in Nederland weer terug kunnen en zullen gaan naar de fase waarin de opgebouwde wettelijke gelijkheid van rechten van mannen en vrouwen weer een paar eeuwen teruggedraaid wordt. Maar alles in mij is bang voor discussies die gevoerd dreigen te gaan worden waarin misinformatie wordt verspreid en mensen op basis van onjuiste en onvolledige kennis de discussie zwaar bemoeilijken. Door al dat willekeurige geschreeuw ziet een mens door de bomen het bos niet meer. Want ook al heb ik vertrouwen in de rationaliteit van onze landsbestuurders en hun vermogen om het hoofd koel te houden, ik ben wel degelijk heel bang dat onze populistische schreeuwlelijken hier weer hun egoïstische slaatjes uit gaan slaan en misschien zelfs weer een regering mede gaan vormen waar ze nog meer kunnen zieken en verzieken. En dat allemaal op conto van miscommunicatie en gebrekkige informatievoorziening.
